5.GÜN UNUTULMAYAN KABUS

Neredeyim, ne yapıyorum bilmiyorum tek bildiğim ve ömrümün sonuna kadar da bileceğim kötü bir kabus. Belki yazarsam beyin kıvrımlarımda saklamak yerine dışarı çıkartır ve
unuturum. Kuru bir avuntu gibi görünüyor ama neden olmasın?

Üzerinden ne kadar zaman geçti 5 yıl, 10 yıl, 12 yıl… bilmiyorum. Bildiğim sadece kafamın derisinde bir kıpırdanmalar var. Elimi saçlarımın arasına sürdüğümde kafa derimde kabartılarla karşılaşıyorum. Nedir bu? Ne oluyor diye bakıyorum ama aynaya değil direkt kafa derime bakıyorum. Sanki başka birinin kafasına bakıyormuşum gibi üstelik. Tepeden kuşbakışı ile bakıyorum. Tam göremiyorum ne olduğunu ama yaklaşınca tüm kafa derimin tıpkı elde çıkan siğiller gibi komple kaplandığını görüyorum. Saçlarım? Saçlarım ortada yok. Sadece bunlar var. Nasıl bir kafa bu aman Yarabbim. Bu benim kafa derim mi? Neler oluyor, korkunç bir şey bu olamaz!!! Çırpınıyorum. Kaçmam lazım, kurtulmam lazım bu durumdan. İğrenç bir şey. Ben ki kolay kolay panik yapmam, sakinliğimi hep korurum. Ama bu, bu, bu… bununla ilgili söylenecek  söz bulamıyorum. Bu görüntüyü neden gördüm ben Allah’ım. Bu hale gelinceye kadar neden fark etmedim. Üstelik az önce saçlarım vardı nereye gittiler aniden?  Kusmak istiyorum, çözüm üretemiyorum. Herşeye bir çözümüm vardır mutlaka ama şu an korkunç bir durumdayım. Uyandırın beni, heyy! Kimse yok mu? Uyanmak istiyorum. Lütfenn, lütfennn, lütfen yardım edin!... 

Ve film koptu. Makiniste bağırıyorum “bırak dağınık kalsın”

Saçlarıma ellerimi götürüyorum ve korkarak kafa derime dokunuyorum. Yok inanmıyorum görmem lazım diyerek aynaya bakmaya gidiyorum. Yok, vallahi yok.  Hiçbir şey yok. Tertemiz, pırıl pırıl kafa derim. Tekrar yastığa baş koymadan önce yastığımı ters çevirip üzerine ekstradan beyaz bir havlu seriyorum. Ama o ne gözlerimi kapattığım anda gördüğüm manzara yine aynı. Hayır lütfen hayır, uyandım artık. Görmek istemiyorum. Üstelik uyumuyorum bile. Neden şu uyurken görüp de uyanır uyanmaz unuttuğum rüyalar gibi değil bu kabus. Yoksa kabus olduğu için mi? Tamam iyiye yor iyi çıksından yola çıkarak bu durumu iyiye yoruyorum hemen.  Tekrar uyumak için sızıp kalmanın yollarına bakıyorum. Belki televizyon izlersem düşüncelerim dağılır, ya da kitap okusam mı? Yok okurken beyin habire çalışır, konsantre bile olamam okuduğuma. En iyisi işi aptala bağlamak yani gecenin bu saati televizyon izlemek.  Birkaç güne epey zayıflıyor gördüğümün etkisi. Ancak hiç silinmiyor hafızadan sadece ilk günlerdeki o korkunç his epey zayıflıyor. Gazetelerde veya internette ne zaman bu tür hastalığı olan ile ilgili resim, fotoğraf görsem tekrar saklandığı yerden çıkıp kendini hatırlatıyor bana. Kaç yıl geçti acaba 5 olmadığı kesin 10, 12 yıl olmuş mudur acaba?

#blogfırtınası

ps: bu yazımı 5 aralık ta yazdım ama yayınlayamadım. yine de eklemek istedim.