Her zaman başucumda birkaç kitabım, bir not defterlerim, kalemlerim bulunur.
Bu gece uykumun kimbilir hangi saatinde o uyku ile uyanık halinde kendimi fark ettimki sürekli yazıyorum, yazıyorum, yazıyorum... Uyandım, elimi karanlıkta deftere uzattım bir de kalem geldi elime. Kapkaranlık odada hatırladıklarımın bir kısmını yazdım. Pia kalemin kağıda sürtünme sesini duyup baş ucuma geldi yavaşça. Anneciğe bir şeyler olmuş diye eğildi kokladı. Burnunu burnuma değdirdi. Sonra kalemi dişlerinin arasına alıp gitti. Ben yine yazmaya devam ettim başımı yastığa koyup gözlerim kapalı... Bir sağa, bir sola döndüm. Öyküler yazdım, şiirler yazdım, mektuplar yazdım. Sabah uyandım bir bu kalmış elimde...
Sana hiç bir zaman okuyamacağın şiirler yazdım,
Hiç bir zaman göremeyeceğin resimler,
Hiç bir zaman duyamacağın şarkılar söyledim.
Ve sana hiç bir zaman bilmeyeceğin sevgimi verdim...
Hiç bir zaman silmeyeceğin göz yaşlarımı akıttım,
Hiç bir zaman dokunmayacak elimi uzattım,
Sen umut dalında bir sevgi,
Karanlık gecelerin uzak yıldızı,
Aldığım ilk, verdiğim son nefesimsin...
Şimdi nerden böyle çoştum yine dalgalanıyorum halleri diye merak ediyorsunuz. Efendim 13 Aralığı, 14 Aralığa bağlayan gece 2014 yılının son gökyüzü şenliği vardı. Yıldız yağmurunu hiç gördünüz mü bilmem ama muhteşem oluyor. İstanbul gibi bir yerde böylesi bir güzelliği yakalamak neredeyse imkansızdır. Şehir ışıkları ancak güçlü yıldızların ışığını görmenize izin verir. Küçük yıldızları görmek için yerleşim yerlerinin biraz dışına çıkmanız gerekir. Ben bir gökyüzü sevdalısı olarak gündüz kadar geceye de sevdalıyımdır.
Bu son şenliği eşim pencere önü sigara içerken fark etmiş hemen gelip söyledi. (Bu arada belirteyim ilk kez sigara içmesine kızmadım.) Ben de bir heyecan fırladım balkona. Ama yok böyle bir güzellik. Hemen kızımı aradım. Yatmış uyuyormuş kuzucuğum.
-Kalk kimseyi uyandırmadan pencereden dışarı bak, dedim.
-Anne korkutma beni ne oluyor dedi.
-Gökyüzüne bak ve bana ne gördüğünü söyle dedim.
Gitti baktı, fısıltı ile;
-Bulutlarrr dedi. Peki sen görüyorsun anneciğim gecenin bu saatinde? diye sordu biraz sitemli biraz meraklı.
-Yıldızları... Gökyüzü öylesine açık, öylesine berrak ki... Samanyolu tam üzerimizde. Sana şu kadar diyeyim benim "civcivli tavuk" yıldız kümesini bile görüyorum. Yani o kadar net. (Ben bu ismini seviyorum ama bazıları ona Ülker de diyor.)
İşte tam bu anda bir yıldız kaydı. Ben de ufak bir çığlık. Kızım;
-Anne dilek tut. diyor telefonun diğer ucundan. Ben dilek falan tutana kadar daldım gittim yıldızın peşinden. Kızımın sesi ile kendime geldim.
-Tuttun mu anne?
-Yok kızım ama sadece düşündüğüm bir kelime oldu. Sevgi...
-İyi anne ben yatmaya gidiyorum. Sen de balkonda çok fazla kalıp hastalanma dedi.
Hemen ardından Seher'i aradım.
-Yattın mı? diye sordum
-Henüz değil, hayrola gece gece? dedi.
-Terasa çık. Gökyüzüne bak anlarsın dedim.
Koşarak çıkmış. Beni aradı tekrar.
-Muhteşem güzel, tıpkı kandil gecesi gibi. Duaların kabul olduğu bir geceye benziyor. Dua edelim dedi.
Telefonu kapattık güzelliği seyrettik biraz daha.
Sonra internete girip baktım ki tam o gece gökyüzü şenliği varmış. Güzellikler diledim. Sevgiler, sevinçler, sağlık dolu günler. İnsanlık için huzur, barış, anlayış...
İşte benim bu çoştum yine dalgalanıyorum hallerim o gece kayan yıldızlardan. Sanırım içlerinden biri benim pek sevgili ilham perimdi. Bu yıl giderayak beni bulmak istemiş.
Peki şikayetçimiyim? Yoooo... Hazır uğramışken kaçırmayayım diye habire çay, kahve, kek, börek modunda besliyorum kendisini. Espri bir yana sanırım o gece gökyüzünün açılan kapıları duaları geri çevirmedi.
Kimbilir belki sizin de bir duanız vardır ve o da gerçekleşmiştir. Muhabbetle kalın efendim... Görüşmek üzere...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder